هفته های آخر

سلاااااام پرهام خوشگل مامان

خوبی عزیزم؟

چند روز پیش دوباره رفتم سونو که ببینم تو این مدت رشدت خوب بوده یا نه ؟

خدا رو شکر بزرگ تر شده بودی و من و بابایی رو کلی خوشحال کردی. وقتی هم رفتم دکتر فشار خونم یه مقدار پایین تر اومده بود و خانم دکتر گفت این هفته دیگه لازم نیست آزمایش ادرار بدم.

مامانی انگار دنیا رو بهم دادن. چون همش می ترسیدم فشارم بالا باشه و بستریم کنن. تو این مدت من نه نمک خوردم و نه گوشت قرمز. خیلی سخته پسرم ولی به خاطر شما من حاضرم هر کاری بکنم .

ایشالا این 18 روزه باقی مانده هم همه چی خوب پیش بره و 23 مرداد بیای تو بغل من و بابایی.

این روزا خیلی داره دیر می گذره . تازه حالا که وارد ماه 9 شدم سختی های بارداری رو می فهمم.

ولی من تمام این سختی ها رو از ته دلم دوست دارم چون می دونم اینا همش واسه اینه که گندم خوشگلم داره قد می کشه.

دیگه وقتی می خوام از روی زمین بلند شم باید دستمو به یه جا بگیرم تا بتونم تکون بخورم و کورمال کورمال راه برم.

شما هم که ماشالا بزرگتر شدی و جدیدا دنده و قفسه سینه مامانی رو با پاهای کوچولوت مورد عنایت قرار میدی نفسم.

پسرم دیگه وقتی تکون می خوری کاملا متوجه می شم دست و پاهای خوشگلت کجا هست. بابایی هم هی دستش رو میذاره رو شکم من و کلی قربون صدقه استخونات میره. همش می گه فکر کنم پرهام داره اون تو راه میره. 

خیلییییییی دوست دارم گل پسرم.

تورو خدا این 18 روز رو هم صبوری کن و به موقع به دنیا بیا عزیزم.

مواظب خودت باش نفس مامان و بابا.